Please see the Interview with Navin Merchant – Merchant Law Associates – Senior Partner; ICC Pakistan – Head of the
Mediation Commission

First of all, please share your success story with us, what stages and difficulties does this path involve and what stage are you at now in your professional life?

Being married off at an early age and asked to replace books for pots and pans is a tragedy many women in Pakistan can relate to. I was no exception. Pulled out of school while still in grade IX, I was expected to embrace the role of a housewife and leave academics behind. However, my story took an unconventional turn—one that led to an unexpectedly fulfilling outcome.

Watching my friends continue their education while I was confined to household duties was painful. My in-laws believed that a woman’s fulfillment lay in being a homemaker, not in pursuing a career. But I had different aspirations. One thought kept echoing in my mind: “I just want to be educated—I don’t want to be remembered as just a grade IX housewife.”

For two years after my marriage, I struggled to study on my own and eventually sat for my exams. Unfortunately, the results were disappointing. Disheartened, I gave up and set my books aside to focus on home life. Yet, even during this three-year break, my desire for getting educated grew stronger. Eventually, I gathered the courage and came clean to my in-laws: I want to study!

This time, I was a mother of two daughters, but I refused to let that deter me. Determined to succeed, I woke up every day at 4 a.m. to study until 6 a.m., ensuring I could give my children and household my full attention afterward. My perseverance paid off—I completed my intermediate exams, followed by my undergraduate and law degrees. Throughout this journey, my husband remained a pillar of moral support.

Inspired by my husband’s legal career, I decided to pursue law myself. However, when I announced my decision, it came as a shock to my in-laws, as it was uncommon for women in my family to work outside the home. Nevertheless, I managed to gain permission—on the condition that my household responsibilities would not be compromised.

By that time, I was a mother of three daughters, and balancing the demands of a seven-member household alongside a legal career was an enormous challenge. Yet, even that did not deter me from pursuing my dreams.

I joined a law firm, and soon after, I was entrusted with my first independent high court case—where I secured a decisive legal victory. This success motivated me to establish my own firm, Navin Merchant Associates, which later became Merchant Law after I partnered with my husband in 1992. Our practice became one of hard-work and integrity. With a track record of successful cases, industry recognition, and client satisfaction, my practice grew steadily through referrals and word of mouth. 

However, destiny had other plans for me. In 2006, I attended an IFC World Bank conference on Alternative Dispute Resolution (ADR), where my expertise was recognized during a heated panel debate. This pivotal moment led to my recruitment to lead the ADR Program for the International Finance Corporation in the Middle East and North Africa. From 2006 to 2013, while implementing key projects across the MENA region, I was honored with two prestigious international awards: the CEDR Award for Excellence in ADR (2006) and the IFC CEO Gender Award (2010).

Over the next seven years, I designed and implemented ADR projects across the Middle East and North Africa. After completing my tenure with the IFC World Bank in 2013, I returned to my law practice, where I continue to lead my firm.

What do you find most rewarding about working in the ADR space, and how has it shaped your approach to conflict resolution?

Since 2003, I have been a professional mediator, successfully resolving numerous disputes both in-person and online. While mediation in Pakistan has yet to receive the widespread recognition it deserves, I have remained steadfast in advocating for its adoption. To further these efforts, I co-founded the IBA Dispute Resolution Forum (IBA DRF) alongside three colleagues—a dedicated mediation center housed within the IBA Business School. Additionally, I serve as the head of the Mediation Commission at the ICC Pakistan.

As a civil and commercial lawyer, I always advocate for mediation before turning to litigation. Most of the cases I mediate involve commercial and civil disputes, often deeply intertwined with relationship dynamics—whether business or personal. Mediation is my preferred approach to dispute resolution because it goes beyond settling conflicts; it fosters reconciliation. More often than not, by the end of the process, parties not only reaffirm their commitment to preserving their relationships but also explore future business collaborations and contracts.

This work has profoundly shaped my approach to conflict resolution. I have learned that true resolution is not about winning or losing, but about empowering people to take control of their disputes and craft solutions that work for them. Simply on a personal level, a successful mediation evokes an indescribable sense of fulfillment that lingers even after the session ends. It’s not just about settling a case—it’s about restoring trust, rebuilding connections, and often, opening doors for future collaboration.

Given your active involvement in community service, how do you think professionals in leadership positions can use their influence to drive positive social change?

Alongside my legal career, my expertise in mediation has allowed me to serve the Ismaili Aga Khan Community at various levels. From 2003 to 2010, I had the privilege of being a member of the prestigious Aga Khan International Conciliation and Arbitration Board (ICAB). Since then, I have continued contributing as a Mediation & Conciliation Trainer for ICAB’s Training Task Force, equipping panel members with the skills to resolve conflicts through mediation. Today, over 70% of conflicts within the community in Pakistan are successfully resolved through mediation.

In fields like law and business, promoting mediation over litigation can foster a culture of dialogue and reconciliation, leading to stronger, more sustainable communities. At its core, leadership is about service to shape societies in a way that leaves a lasting, positive impact. We have the opportunity to be catalysts for change and inspire others to do the same.

As a mediation practitioner and trainer, I have had the privilege of serving as faculty at both national and provincial Judicial Academies. Over the years, I have trained approximately 2,000 individuals—including judges, lawyers, industry experts, and community panel members. Through my community service, I have witnessed firsthand how conflict resolution skills foster harmony, bridge divides, and uplift communities. One of the most impactful ways leaders can contribute is by mentoring and empowering the next generation.

Can you provide an example of a particularly challenging case from your law practice in Pakistan’s High Court or Supreme Court, and what strategies you employed to secure a favorable outcome for your client?

Not long after I started my independent practice, I was approached by the residents of an area known as Lily Bridge. The bridge, weakened by flimsy construction and age, had become unsafe. The government had announced plans to reconstruct it—but with one major condition: the entire area had to be vacated.

For generations, families had lived beneath and around the bridge without any official ownership titles. They had built their lives there, raising children, running small businesses, and forming a close-knit community. Now, they faced eviction with no clear path forward.

Taking on this case was both a challenge and a defining moment in my career. Legally, the residents had little documentation to assert ownership, but morally, they had every right to seek justice. I knew this wouldn’t be an easy fight.

The situation was urgent. The residents approached me at a critical stage—the evening before the scheduled demolition. Contractors were already prepared to bulldoze the area the next morning. I had no time to deliberate on my legal approach; I had to act immediately.

That night, I worked tirelessly to draft a constitutional petition for filing it in the High Court at first light. In the hearing, I argued that while the government had the right to rebuild the bridge, it also had a responsibility to provide resettlement options for those being displaced. After hearing my arguments at length, the judge granted an interim stay, halting the eviction and demolition. Notices were issued to all concerned parties, and the case was adjourned for further hearings.

With time on our side, I began gathering evidence—witness testimonies, old municipal records, and any documentation that could prove long-term residency. I also researched legal precedents on adverse possession and housing rights to build a compelling argument. The case quickly gained public attention, drawing support from human rights advocates and the media, which put additional pressure on the authorities.

At the final hearing, the judge acknowledged the complexities of the case and urged both parties to find a middle ground. After weeks of negotiations, we reached a settlement: the government agreed to provide alternative housing for the displaced families instead of simply evicting them. Walking out of the courtroom that day, I felt a deep sense of fulfillment—not just as a lawyer, but as someone who had helped protect a community’s dignity and future. 

Finally, we’d like to ask a traditional question: What advice would you give to aspiring professionals and young people who are just starting their careers?

“With hard work, destiny will follow.” Everyone faces struggles in life, but my motto is: “Always aim high, and you will achieve it—low aim is a crime, not failure!”.

გთხოვთ იხილოთ ინტერვიუ ნავინ მერჩანტთან – Merchant Law Associates – უფროსი პარტნიორი; ICC Pakistan – მედიაციის კომისიის ხელმძღვანელი

პირველ რიგში, გთხოვთ, გაგვიზიაროთ თქვენი წარმატების ისტორია, რა ეტაპებსა და სირთულეებს მოიცავს ეს გზა და რა ეტაპზე იმყოფებით ახლა პროფესიულ ცხოვრებაში?

ადრეული ქორწინება და წიგნების ქვაბებითა და ტაფებით ჩანაცვლების მოთხოვნა ის ტრაგედიაა, რომელსაც პაკისტანში ბევრი ქალი იცნობს. არც მე ვიყავი გამონაკლისი. მეცხრე კლასში სკოლიდან გამომიყვანეს, ჩემგან დიასახლისის როლის შესრულებას და აკადემიური გარემოს უკან დატოვებას ელოდნენ. მიუხედავად ამისა, ჩემმა ისტორიამ არატრადიციული ცვლილება განიცადა, რამაც მოულოდნელად დადებით შედეგამდე მიმიყვანა.

მტკივნეული იყო იმ მეგობრების ყურება, რომლებიც აგრძელებდნენ განათლების მიღებას მაშინ, როდესაც მე სახლის საქმეებზე ვიყავი მიჯაჭვული. ჩემი მეუღლის ოჯახის წევრები თვლიდნენ, რომ ქალის რეალიზაცია არა კარიერას, არამედ სახლში საქმიანობას უკავშირდებოდა. თუმცა მე სხვა მიზნები მქონდა. ჩემს გონებაში მუდამ ისმოდა ფიქრი: „მსურს ვიყო განათლებული – არ მინდა მხოლოდ მეცხრეკლასელ დიასახლისად დამიმახსოვრონ“. 

ქორწინებიდან ორი წლის განმავლობაში მიჭირდა დამოუკიდებლად სწავლა, საბოლოოდ, დავიწყე გამოცდებისთვის მომზადება. სამწუხაროდ, შედეგმა იმედი გამიცრუა. გულაცრუებულმა ხელი ავიღე სწავლაზე და წიგნები გვერდით გადავდე, რათა სახლურ ცხოვრებაზე გადამეტანა ყურადღება. ამ სამწლიანი პაუზის განმავლობაშიც ჩემი სწრაფვა განათლებისადმი ძლიერდებოდა. საბოლოოდ, მოვიკრიბე გამბედაობა და გულწრფელად ვუთხარი ჩემი მეუღლის ოჯახს: მინდა ვისწავლო!

ამ დროს ორი ქალიშვილის დედა ვიყავი, თუმცა არ მივეცი ამ გარემოებას უფლება უკან დავეხიე. წარმატების მიღწევის სურვილით აღვსილი ყოველდღიურად დილის 4 საათზე ვიღვიძებდი, რომ 6 საათამდე მემეცადინა, რათა შემდგომ ჩემი შვილებისთვის და სახლისთვის სრული ყურადღება დამეთმო. ჩემმა სიმტკიცემ გაამართლა – დავასრულე საშუალო გამოცდები, რასაც მოჰყვა საბაკალავრო და სამართლის ხარისხები. ამ გზაზე ჩემი მეუღლე ჩემთვის მორალური მხარდაჭერის დასაყრდენად დარჩა. 

იურიდიული მიმართულებით ჩემი მეუღლის კარიერამ შთამაგონა გავყოლოდი ამ სფეროს. მიუხედავად ამისა, როდესაც ჩემი გადაწყვეტილება მეუღლის ოჯახს გავუზიარე, ეს მათთვის შოკი იყო, რადგან ჩემს ოჯახში ქალების სახლს მიღმა საქმიანობა იშვიათ შემთხვევად ითვლებოდა. თუმცა, მოვახერხე ნებართვის მოპოვება იმ პირობით, რომ სახლის საქმესთან დაკავშირებულ პასუხისმგებლობებზე უარს არ ვიტყოდი. 

ამ დროს სამი ქალიშვილის დედა ვიყავი. იურისტის კარიერასთან ერთად სახლში მცხოვრები შვიდი ადამიანის მოთხოვნების დაბალანსება უდიდესი გამოწვევა იყო, მაგრამ ამ გარემოებამაც ვერ დამხია ჩემი ოცნებებისადმი სწრაფვაში.

შევუერთი იურიდიულ ფირმას და ცოტა ხანში დამეკისრა ჩემი პირველი დამოუკიდებელი საქმე სააპელაციო სასამართლოში, რომელშიც გადამწყვეტი გამარჯვება მოვიპოვე. ამ წარმატებამ მომცა მოტივაცია შემექმნა ჩემი საკუთარი ფირმა, „Navin Merchant Associates“, რომელიც მოგვიანებით გახდა „Merchant Law“, მას შემდეგ, რაც 1992 წელს მე და ჩემი მეუღლე გავხდით პროფესიული პარტნიორები. ჩვენი პრაქტიკა გულმოდგინე შრომასა და ინტეგრაციას დაუკავშირდა. წარმატებული საქმეების კუთხით რეკორდი დავამყარეთ, იზრდებოდა ჩვენი ცნობადობა ინდუსტრიაში და კლიენტების კმაყოფილება. რეკომენდაციებისა და დადებითი შეფასებების ფონზე ჩემი პრაქტიკა მყარად იზრდებოდა.

თუმცა, ბედისწერას ჩემთვის სხვა გეგმები ჰქონდა. 2006 წელს დავესწარი IFC მსოფლიო ბანკის კონფერენციას დავის ალტერნატიული გადაწყვეტის საკითხზე, სადაც ჩემი ექსპერტიზა მწვავე პანელურ დებატებზე განიხილეს. ამ გადამწყვეტმა მომენტმა განაპირობა ჩემი აყვანა დავის ალტერნატიული გადაწყვეტის პროგრამის ხელმძღვანელად საერთაშორისო საფინანსო კორპორაციისთვის ახლო აღმოსავლეთსა და ჩრდილოეთ აფრიკაში. 2006 წლიდან 2013 წლამდე MENA რეგიონში მთავარი პროექტების დანერგვის ფონზე მივიღე ორი პრესტიჟული საერთაშორისო ჯილდო: CEDR Award for Excellence in ADR (2006) და IFC CEO Gender Award (2010).

მომდევნო შვიდი წლის განმავლობაში ჩამოვაყალიბე და დავნერგე დავის ალტერნატიული გადაწყვეტილების პროექტები შუა აღმოსავლეთსა და ჩრდიოლეთ აფრიკაში. IFC-ის მსოფლიო ბანკში მუშაობის დასრულების შემდეგ 2013 წელს, დავუბრუნდი ჩემს საადვოკატო პრაქტიკას, რომლის ფარგლებშიც ვაგრძელებ ჩემი ფირმის ხელმძღვანელობას.

რა მიგაჩნიათ დავის ალტერნატიული გადაწყვეტის სფეროში საქმიანობის ყველაზე ღირებულ ასპექტად და როგორ ჩამოაყალიბა აღნიშნულმა თქვენი დამოკიდებულება კონფლიქტის მოგვარების მიმართ?

2003 წლიდან ვარ პროფესიონალი მედიატორი და წარმატებით ვაგვარებ არაერთ დავას როგორც პირისპირ, ისე ონლაინ რეჟიმში. მედიაციის პრაქტიკას პასკისტანში ჯერ კიდევ არ მიუღია დამსახურებული საყოველთაო აღიარება, თუმცა ჩემი მხრიდან, აქტიურად ვუწყობ ხელს მის ადაპტაციას. ამ მიზნის შესასრულებლად გავხდი „IBA Dispute Resolution Forum (IBA DRF)“-ის თანადამფუძნებელი სამ კოლეგასთან ერთად – ეს არის მედიციის ცენტრი, რომელიც IBA-ს ბიზნესსკოლაში მდებარეობს. ასევე ვარ მედიაციის კომისიის ხელმძღვანელი ICC პაკისტანში. 

როგორც სამოქალაქო და კომერციული ადვოკატი, მე ყოველთვის მხარს ვუჭერ მედიაციას სასამართლო დავის დაწყებამდე. მედიატორის როლში ჩემ მიერ განხილული საქმეების უმეტესობა კომერციულ და სამოქალაქო დავებს მოიცავს, რომელიც ხშირად ურთიერთობების დინამიკასთან არის დაკავშირებული – იქნება ეს ბიზნეს თუ პირადი ურთიერთობები. 

მედიაცია ჩემთვის არის დავის გადაწყვეტის პრიორიტეტული მექანიზმი, რადგან ის სცილდება კონფლიქტების მოგვარების ფარგლებს და ხელს უწყობს მორიგებას. ხშირად, პროცესის ბოლოს, მხარეები არა მხოლოდ ადასტურებენ თავიანთ ვალდებულებას, შეინარჩუნონ თავიანთი ურთიერთობები, არამედ განიხილავენ სამომავლო საქმიან თანამშრომლობასა და კონტრაქტებს.

ამ გამოცდილებამ მნიშვნელოვნი როლი შეასრულა ჩემი მიდგომის ჩამოყალიბებაში კონფლიქტების მოგვარების მიმართ. ვისწავლე, რომ ჭეშმარიტი გადაწყვეტა არ გულისხმობს მოგებას ან წაგებას, არამედ ადამიანების გაძლიერებას იმისთვის, რომ აიღონ კონტროლი თავიანთ დავებზე და შექმნან გადაწყვეტილებები, რომლებიც მათთვის შედეგისმომტანია. პიროვნულ დონეზე, წარმატებული მედიაცია აღძრავს რეალიზაციის აღუწერელ გრძნობას, რომელიც რჩება სესიის დასრულების შემდეგაც. ეს არ არის მხოლოდ დავის მოგვარება – ეს არის ნდობისა და კავშირების აღდგენა და ხშირად კარების გახსნა მომავალი თანამშრომლობისთვის.

ჩვენთვის ცნობილია, რომ აქტიურად ხართ ჩართული სოციალური სერვისების განხორციელებაში. როგორ ფიქრობთ, როგორ შეუძლიათ ლიდერ პროფესიონალებს თავიანთი გავლენის პოზიტიური სოციალური ცვლილების ხელშესაწყობად გამოყენება?

იურიდიულ სფეროში კარიერის ფონზე ჩემმა ექსპერტიზამ მედიაციაში მომცა შესაძლებლობა, დამეწყო საქმიანობა „Ismaili Aga Khan Community“-ში სხვადასხვა დონეზე. 2003 წლიდან 2010 წლამდე მქონდა პატივი ვყოფილიყავი „Aga Khan International Conciliation and Arbitration (ICAB)“ ბორდის წევრი. ამ დროიდან შევიტანე წვლილი ICAB-ის „Training Task Force“-ში, როგორც მედიაციისა და მორიგების ტრენერმა, ვეხმარებოდი პანელის წევრებს იმ უნარების განვითარებაში, რომელიც აუცილებელია კონფლიქტის მედიაციის გზით მოგვარებისას. დღესდღეისობით პაკისტანში ამ გაერთიანებაში კონფლიქტების 70%-ზე მეტი მედიაციის მეშვეობით წარმატებით წყდება. 

ისეთ სფეროებში, როგორიცაა სამართალი და ბიზნესი, ტრადიციული სამართალწარმოებისგან განსხვავებული მექანიზმის, მედიაციის რეკლამირებამ შეიძლება ხელი შეუწყოს დიალოგისა და მორიგების კულტურის განვითარებას, რაც გამოიწვევს უფრო ძლიერი და მდგრადი თემების არსებობას. ლიდერობა, თავისი არსით, არის საზოგადოების ჩამოყალიბების სერვისი, რომელიც ტოვებს ხანგრძლივ, პოზიტიურ გავლენას. ჩვენ გვაქვს შესაძლებლობა ვიყოთ ცვლილებების კატალიზატორები და შთავაგონოთ სხვები ამ მიმართულებით.

როგორც მედიაციის პრაქტიკოსს და ტრენერს, მქონდა პრივილეგია მესწავლებინა როგორც ეროვნულ, ისე პროვინციულ სასამართლო აკადემიებში. წლების განმავლობაში დავატრენინგე 2000-მდე ადამიანი – მათ შორის მოსამართლეები, ადვოკატები, ინდუსტრიის ექსპერტები და პანელის წევრები. ჩემი სოციალური აქტივობის მეშვეობით პირადად დავინახე თუ როგორ უწყობს ხელს კონფლიქტების მოგვარების უნარები ჰარმონიას, ხიდების გარღვევას და თემების მოტივირებას. ერთ–ერთი ყველაზე გავლენიანი გზა, რომლის საშუალებითაც ლიდერებს შეუძლიათ წვლილი შეიტანონ ამ ყველაფერში, არის მომავალი თაობის სწავლება და გაძლიერება.

შეგიძლიათ გაგვიზიაროთ პაკისტანის სააპელაციო ან უზენაეს სასამართლოში თქვენი პრაქტიკიდან განსაკუთრებით კომპლექსური საქმე და თუ რა სტრატეგიები გამოიყენეთ თქვენი კლიენტისთვის მომგებიანი შედეგის უზრუნველსაყოფად? 

დამოუკიდებელი პრაქტიკის დაწყებიდან არც ისე დიდი ხნის შემდეგ, მომმართეს ლილის ხიდის სახელით ცნობილი ტერიტორიის მცხოვრებლებმა. არამტკიცე კონსტრუქციითა და სიძველით დასუსტებული ხიდი სახიფათო გახდა. მთავრობამ გამოაცხადა მისი რეკონსტრუქციის გეგმები – მაგრამ ერთი მთავარი პირობით: მთელი ტერიტორია უნდა დაცლილიყო. 

თაობების განმავლობაში ოჯახები ცხოვრობდნენ ხიდის ქვეშ და მის გარშემო, ოფიციალური საკუთრების უფლების გარეშე. მათ იქ ააშენეს თავიანთი ცხოვრება, ზრდიდნენ ბავშვებს, მართავდნენ მცირე ბიზნესს და შექმნეს მჭიდრო საზოგადოება. ახლა ისინი გამოსახლების წინაშე აღმოჩნდნენ მკაფიო გზის გარეშე.

ამ საქმის აღება იყო როგორც გამოწვევა, ასევე გადამწყვეტი მომენტი ჩემს კარიერაში. იურიდიულად, მოსახლეობას ჰქონდა მცირე დოკუმენტაცია საკუთრების დასამტკიცებლად, მაგრამ მორალურად მათ ჰქონდათ სრული უფლება ეძიათ სამართლიანობა. ვიცოდი, რომ ეს ადვილი ბრძოლა არ იქნებოდა.

სიტუაცია სწრაფ მოქმედებას მოითხოვდა. მცხოვრებლები კრიტიკულ ეტაპზე დამიკავშირდნენ – ხიდის დაგეგმილი დანგრევის წინა დღეს. კონტრაქტორები უკვე მზად იყვნენ მომდევნო დილით ტერიტორიაზე სამუშაოების დასაწყებად. არ მქონდა დრო განმეხილა ჩემი სამართლებრივი მიდგომა; სასწრაფოდ უნდა მემოქმედა.

იმ ღამეს დაუღალავად ვმუშაობდი, რათა კონსტიტუციური შუამდგომლობა სააპელაციო სასამართლოში დილით რაც შეიძლება ადრე შემეტანა. პროცესზე ვამტკიცებდი, რომ მიუხედავად იმისა, რომ მთავრობას ჰქონდა ხიდის აღდგენის უფლება, მას ასევე ეკისრებოდა პასუხისმგებლობა უზრუნველეყო იძულებით გადაადგილებულ პირთათვის განსახლება. ჩემი მხრიდან არგუმენტების ხანგრძლივი მოსმენის შემდეგ, მოსამართლემ დროებითი აკრძალვა დატოვა, შეაჩერა გამოსახლება და დანგრევა. შეტყობინებები გაიცა ყველა დაინტერესებულ მხარეზე და საქმე გადაიდო შემდგომი განხილვისთვის.

ვინაიდან ახლა გვქონდა დრო, დავიწყე მტკიცებულებების შეგროვება – მოწმეთა ჩვენებები, ძველი მუნიციპალური ჩანაწერები და ნებისმიერი დოკუმენტი, რომელიც დაადასტურებდა გრძელვადიან ბინადრობას. ასევე გამოვიკვლიე სამართლებრივი პრეცედენტები არასასურველი მფლობელობისა და საცხოვრებლის უფლების შესახებ, რათა დამაჯერებელი არგუმენტი ჩამომეყალიბებინა. საქმემ მოკლე ვადაში მიიპყრო საზოგადოების ყურადღება, რის შედეგადაც მოვიპოვეთ მხარდაჭერა უფლებადამცველებისა და მედიის მხრიდან, ამ გარემოებამ დამატებითი ზეწოლა მოახდინა ხელისუფლებაზე.

დასკვნით სხდომაზე მოსამართლემ საქმის კომპლექსურობა აღიარა და ორივე მხარეს ნეიტრალური გამოსავლის პოვნისკენ მოუწოდა. რამდენიმე კვირიანი მოლაპარაკებების შემდეგ მივაღწიეთ შეთანხმებას: მთავრობა დათანხმდა დევნილი ოჯახებისთვის ალტერნატიული საცხოვრებლის უზრუნველყოფას, მათი უბრალოდ გამოსახლების ნაცვლად. იმ დღეს სასამართლო დარბაზიდან გასვლისას ღრმა კმაყოფილების გრძნობა ვიგრძენი – არა მხოლოდ როგორც ადვოკატმა, არამედ როგორც ადამიანმა, რომელიც დაეხმარა საზოგადოების ღირსებისა და მომავლის დაცვას.

და ბოლოს, შემოვიფარგლებით ტრადიციული კითხვით, რას ურჩევდით იმ პროფესიონალებსა და ახალგაზრდებს, რომლებიც ახლა იწყებენ პირველი კარიერული ნაბიჯების გადადგმას?

„დაუღალავ შრომას ბედი თან მოსდევს“. ცხოვრებაში ყველა დგება სირთულეების წინაშე, მაგრამ ჩემი დევიზია: „ყოველთვის დაისახე დიდი მიზანი და შენ მას მიაღწევ – არა წარუმატებლობა, არამედ მცირე მიზანია დანაშაული!“.