From Georgia to Afghanistan and beyond – Advocating for peace and youth

Please see the interview with Lika Torikashvili – Founder & Executive Director, The international youth organization Paint the World, Founder & Executive Director Network of Former Youth Delegates to the United Nations.

First, please tell us where your interest in youth activism started and what steps you took to create your youth activism organization?

I was very young when I first heard a famous quote by Steve Jobs: “The people who are crazy enough to think that they can change the world, are the ones who do.” After hearing this quote, I got inspired to be one of those people who drive change and challenge the status quo. 

I am a founder and an executive director of two youth-led non-profits, which both seek to find innovative solutions to some of the world’s most pressing issues. As one of the few young Jews who actively uses her public image to advocate for interfaith dialogue with Muslims, I co-founded both non-profits with Muslims colleagues from Malaysia and Afghanistan. 

Since leaving my country Georgia at 17, I have lived and studied on four continents. At 15, I started my first non-profit (Paint the World) in Georgia which then turned into an international organization. At 21 I was the youngest Youth Representative  of Georgia to the United Nations, advising the Ministry of Education on youth policy making. At 23 I started my second non profit (The Network of UN Youth Delegates) to bring UN Youth Delegates together through diplomacy, and find solutions to some of the world’s most pressing issues. I believe that change is possible, and through my work I am trying to contribute to causes that I care about: education, peace building, empowering women, interfaith relations and Jewish-Muslim dialogue. 

Since I was 15 years old I was interested in peacebuilding and resolving conflicts around the world. Growing up in Georgia, the era of armed conflict with Russia always lingered around me. I grew up watching the trauma and devastation left behind and it has stayed with me since. What specifically launched me into peacebuilding work was an interfaith friendship I found after leaving my home country. Growing up Jewish in Georgia did not really give me access to meeting people across cultures. I was fortunate to receive a prestigious scholarship to UWC Atlantic College, an international high school program where I met people from around the globe. I became best friends with a Muslim girl from Malaysia named Aziza. We cleared many misconceptions each of us had about the other and found that there was so much more deeply in common between us than what separated us. Together we started an international non-profit called “Paint the World” and have brought this project to both of our home countries and others around the world. I want to relate this story because it has been the single greatest motivator to all the work I have done since then. 

Through my non-profit “Paint the World – გაუფერადე სამყარო”, I worked with young women in the Kvemo Kartli region, a deeply rural and largely ignored section of Georgia. Women there suffer from many layers of ethnic and gender conflict. I taught these women about early marriage prevention, SDG5 (Gender Equality), and human rights with guidance from UNSCR 1325. I also worked with girls from the town of Gori, who live near a breakaway region of Georgia where human rights are often violated. These girls were victims of the war with Russia in 2005, which left behind an intense wreckage of trauma. I discussed the importance of peacebuilding at length with them as well. 

Another project of mine that focuses on UNSCR 1325 is a Gender Equality Summit that I organized in collaboration with the Georgian Prime Minister’s office. For the summit, I brought female leaders from around the world to meet with girls from Georgia with the aim of mentoring them and introducing them to the concept of global citizenship. Among the leaders I hosted were Malala’s classmates and Israeli female hi-tech entrepreneurs. The goal of this summit was to show young Georgian girls that there are women all over the world facing similar struggles and they still manage to find independence and success despite the hurdles.

What are the projects that you are working on at this stage within the organization, both in Georgia and outside the borders of Georgia?

My work, though still rooted in Georgia, has taken me to other international causes as well. Another initiative which I co-founded with an Afghan Mulsim colleague, is the “Network of Former Youth Delegates to the UN”. This organization has two main functions. It primarily acts as a network system for UN delegates to collaborate with each other on all their projects. It also functions as a platform to connect their work to various dignitaries and ambassadors within international institutions. It also ensures that the youth delegates stay connected to UN decision making that has to do with youth and peace. This network has led me to work closely with the UNFPA agency in Afghanistan with the goal of finding solutions to the education crisis there. One of our success stories was enrolling university students from different provinces of Afghanistan into online education at Bennington College. Our team presented our plans to the UN Secretary-General’s Envoy on Youth, which resulted in a pilot program of online education. The closed meeting was attended by young Afghan students from various provinces interested in making education much more accessible. To this day I continue working with young people on the ground there and do my best to elevate their voices and help them advocate for their right to education. 

I am currently working on innovative solutions for the education crisis in Afghanistan, in partnership with a colleague and friend of mine, the former UN Youth Representative of Afghanistan Aisha Khurram. We are in constant communication with young Afghan women, providing solutions and policy recommendations to international organizations such as UNESCO and UNFPA.

One of our organization’s main programs is “Peace in our Schools,” which we run in collaboration with World Jewish Congress’ think-tank, NexGen. The mission of this project is to bring peace education curriculums to school children in conflict zones around the world. The curriculums have been made with the input of 100’s of delegates and include guest speakers from all over the world. We have already implemented our ideas in Georgia and Bosnia and feel that our success there justifies elevating the project further. My team, which includes Muslim and Christian UN youth delegates, truly believes that this initiative could inspire a UNSC resolution on peace education curriculums for young students. I believe in this project deeply, especially because I started it together with my Afghan colleague Ramiz Bakhriar. A peace education  initiative led by a Jew and a Muslim gives hope that peace indeed is possible. I like to share our story of friendship as an example of peace building in action.

Before founding your organization, you were a young representative of Georgia at the United Nations. It would be Interesting, if you tell us about your experience in this position.

One of the most influential and informative experiences I had about peacebuilding, female leadership, and working with the UN, was my year-long mandate as Georgia’s UN Youth Delegate. After a tedious selection process, I was chosen to be the youngest delegate of Georgia at the age of 21. This mandate is where I was first exposed to UN Security Council Resolutions 2250 and 1325. These resolutions quickly became a prime focus for me as I was interested in seeing how to effectively implement them in Georgia. One of my major responsibilities was bringing the United Nations’ sustainability workshops to Georgia’s youth population. They additionally had a very focused emphasis on youth peace and security issues which is the stated goal of UNSCR 2250. In cooperation with the UNFPA office in Georgia, I also worked on presenting and localizing the UN Youth Strategy “Youth 2030” to young people throughout Georgia. 

 Based on your expertise, how would you assess the situation in Georgia and are there any specific initiatives that you plan to implement in the future?

With the highest youth (10-29 years) unemployment rate amongst neighboring countries, we do need urgent improvements in Youth Policy in Georgia. I am glad that my non-profits provide employment opportunities to my peers, as well as training and exposure to international partners. I am planning to continue bringing my programs to young people of Georgia, my country will always be the focus of everything I do internationally. 

Currently I am bringing Peace Education curriculums to public school students. My academic focus and the topic of my research has been Peace Education. I see the need for change in terms we think of peace, how we are taught about peace, emotions and conflict. In my research paper on Peace Education I analyzed the interventions in the field, and as a result of consultations with psychologists and peacebuilding educators, I came up with a pilot program of peace education, called “Peace in our Schools”. The mission of this program is to bring peace education curriculums to school children, with a special focus on students in conflict zones and fragile countries. So far I have brought these workshops to public schools in four regions of Georgia, with a mission to expand and eventually partner with the Ministry of Education and UN agencies  to expand the scope of our work. We also have been implementing this program in Bosnia.

Are there any issues we haven’t covered that you would like to add?

This year my non-profit is partnering with UNESCO in Afghanistan to tackle Education crisis through alternative means: technologies and online education. We are launching a pilot E-Learning Centre that will see several Afghan students from different provinces who were granted online scholarships by Bennington College in the United States but could not fully access their lessons due to unavailability of stable internet access. This pilot has potential to see many other vulnerable female and male students getting an opportunity to finish their degree programmes. I am excited to see this program succeed and bring opportunities to young women who need them the most.

As a Georgian Jew, I am dedicated to working with Muslim communities around the world. I see this work as a personal mission of mine, to show that peace across religions and cultures is possible.  

Finally, what advice would you give to young people?

A lot of my recent work has been focused on empowering young women, so I would like to focus my message to little girls with big dreams and goals- 10 years ago that was me. From growing up in the suburbs of Tbilisi to living in New York city and running my own non-profits, I would have never imagined that “being crazy enough” to think that change is possible would get me this far. I grew up in a lower middle class family in Tbilisi, and 14 year old me would never even dream to have this life, traveling the world and working alongside world leaders at the United Nations. As a little girl I used to watch Dora the Explorer and dream about seeing the world, going to new far away places and meeting people from different backgrounds. Today, that is my reality, which is why I would like to tell all those brave young Georgian girls, who have ideas, innovation and motivation to create something bigger than themselves- Keep Going. Because “the people who are crazy enough to think that they can change the world, are the ones who do.”

გთხოვთ, იხილოთ, ინტერვიუ ლიკა ტორიკაშვილთან რომელიც არის გლობალური ახალგაზრდული მოძრაობის, „გაუფერადე სამყაროს“ დამფუძნებელი და აღმასრულებელი დირექტორი. გაეროში ახალგაზრდების ყოფილი დელეგატების ქსელის დამფუძნებელი და აღმასრულებელი დირექტორი.

საქართველოდან ავღანეთამდე და მის ფარგლებს გარეთ – მშვიდობისა და ახალგაზრდობის ადვოკატირებისთვის

პირველ რიგში, გთხოვთ, მოგვიყვეთ, საიდან დაიწყო თქვენი ინტერესი ახალგაზრდული აქტივიზმის მიმართ და რა ნაბიჯები გადადგით იმისათვის, რომ შეგექმნათ თქვენი ახალგაზრდული აქტივისტური ორგანიზაცია?

ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი, როდესაც პირველად მოვისმინე სტივ ჯობსის ცნობილი ციტატა: “ადამიანები, რომლებიც ფიქრობენ, რომ საკმარისად შეშლილები არიან, რათა მსოფლიო შეცვალონ, ისინი ამას ნამდვილად შეძლებენ. “ ამ ციტატის მოსმენის შემდეგ, მე მივიღე შთაგონება, რომ გავმხდარიყავი ერთ-ერთი იმადამიანთაგანი, ვინც ცვლის სამყაროს უკეთესობისკენ.

მე ვარ ორი, ახალგაზრდების ხელმძღვანელობით შექმნილი, არაკომერციული ორგანიზაციის დამფუძნებელი და აღმასრულებელი დირექტორი, რომლებიც ცდილობენ იპოვონ ინოვაციური გადაწყვეტილებები მსოფლიოში ზოგიერთ ყველაზე აქტუალურ საკითხზე. როგორც ერთ-ერთი იმ რამდენიმე ახალგაზრდა ებრაელიდან, რომელიც აქტიურად იყენებს თავის საჯარო იმიჯს მუსლიმებთან რელიგიათაშორისი დიალოგის ადვოკატირებისთვის, დავაარსე ორივე არაკომერციული ორგანიზაცია მუსლიმ კოლეგებთან მალაიზიიდან და ავღანეთიდან.

მას შემდეგ, რაც 17 წლის ასაკში საქართველო დავტოვე, ვცხოვრობ და ვსწავლობ ოთხ კონტინენტზე. 15 წლისამ დავიწყე ჩემი პირველი არაკომერციული წამოწყება (Paint the World) საქართველოში, რომელიც შემდეგ საერთაშორისო ორგანიზაციად იქცა. 21 წლის ვიყავი გაეროში საქართველოს ყველაზე ახალგაზრდა წარმომადგენელი, რომელიც განათლების სამინისტროს რჩევებს ვუწევდი ახალგაზრდული პოლიტიკის შემუშავების შესახებ. 23 წლის ასაკში, შევქმენი ჩემი მეორე არაკომერციული ორგანიზაცია (გაეროს ახალგაზრდული დელეგატების ქსელი), რათა გაეროს ახალგაზრდული დელეგატები დიპლომატიური გზით შემეკრიბა და გადაწყვეტილებები მეპოვა მსოფლიოს ზოგიერთი ყველაზე აქტუალური საკითხებისთვის. მე მჯერა, რომ ცვლილება შესაძლებელია და ჩემი საქმიანობით ვცდილობ წვლილი შევიტანო იმ საკითხებში, რომლებიც მაინტერესებს: განათლება, მშვიდობის დამყარება, ქალთა გაძლიერება, რელიგიათაშორისი ურთიერთობები და ებრაულ-მაჰმადიანური დიალოგი.

15 წლიდან ვიყავი დაინტერესებული მშვიდობის აშენებითა და კონფლიქტების მოგვარებით მთელ მსოფლიოში. საქართველოში გაზრდილი, რუსეთთან შეიარაღებული კონფლიქტის ეპოქა ყოველთვის ტრიალებდა ჩემს ირგვლივ. მე გავიზარდე მიტოვებული ტრავმისა და განადგურების ყურებით და მას შემდეგ ის ჩემთან დარჩა. ის, რამაც კონკრეტულად მიბიძგა მშვიდობის აღმშენებლობის საქმეში, იყო რელიგიათაშორისი მეგობრობა, რომელიც აღმოვაჩინე სამშობლოდან წასვლის შემდეგ. საქართველოში ებრაელად გაზრდამ არ მომცა საშუალება შევხვედროდი სხვადასხვა კულტურის ხალხს. გამიმართლა, რომ მივიღე პრესტიჟული სტიპენდია UWC Atlantic College-ში, საშუალო სკოლის საერთაშორისო პროგრამაში, სადაც შევხვდი ხალხს მთელი მსოფლიოდან. Შევიძინე საუკეთესო მეგობარი მუსლიმი გოგონა მალაიზიიდან, სახელად აზიზა. ჩვენ შევცვალეთ ბევრი მცდარი წარმოდგენა, რომელიც თითოეულ ჩვენგანს ჰქონდა ერთმანეთის შესახებ და აღმოვაჩინეთ, რომ ჩვენ შორის ბევრად უფრო მეტი იყო საერთო, ვიდრე ის, რაც გვაშორებდა. ჩვენ ერთად დავიწყეთ საერთაშორისო არაკომერციული ორგანიზაცია სახელწოდებით “Paint the World” და მივიტანეთ ეს პროექტი როგორც ჩვენს სამშობლოში, ასევე მსოფლიოს სხვა ქვეყნებში. მსურს ამ ამბის მოყოლა, რადგან ეს იყო ერთადერთი უდიდესი მოტივატორი იმ სამუშაოსთვის, რაც მას შემდეგ გავაკეთე.

ჩემი არაკომერციული „Paint the World- გაუფერადე სამყარო“ მეშვეობით ვმუშაობდი ახალგაზრდა ქალებთან ქვემო ქართლის რეგიონში, საქართველოს ღრმად სოფლად და დიდწილად იგნორირებული მონაკვეთიდან. იქ ქალები განიცდიან ეთნიკური და გენდერული კონფლიქტის მრავალ ფენას. მე ვასწავლიდი ამ ქალებს ადრეული ქორწინების პრევენციის, SDG5 (გენდერული თანასწორობა) და ადამიანის უფლებების შესახებ UNSCR 1325-ის ხელმძღვანელობით. მე ასევე ვმუშაობდი გოგონებთან ქალაქ გორიდან, რომლებიც ცხოვრობენ საქართველოს სეპარატისტულ რეგიონთან ახლოს, სადაც ხშირად ირღვევა ადამიანის უფლებები. ეს გოგონები 2005 წელს რუსეთთან ომის მსხვერპლნი გახდნენ, რაც მათთვის უდიდესი ტრამვა იყო. Მათთანაც განვიხილავდი მშვიდობის მშენებლობის საკითხის მნიშვნელობას. 

ჩემი კიდევ ერთი პროექტი, რომელიც ფოკუსირებულია გაეროს უშიშროების საბჭო 1325-ზე, არის გენდერული თანასწორობის სამიტი, რომელიც მოვაწყვე საქართველოს პრემიერ-მინისტრის ოფისთან თანამშრომლობით. Სამიტზე მოვიყვანე ქალი ლიდერები, რათა შეხვედროდნენ გოგონებს საქართველოდან და გაეცნოთ მათთვის მენტორობისა და გლობალური მოქალაქეობის კონცეფცია. ლიდერებს შორის, რომლებსაც ვმასპინძლობდი, იყვნენ მალალას კლასელები და ისრაელელი ქალი მეწარმეები მაღალტექნოლოგიური სფეროებიდან. ამ სამიტის მიზანი იყო ახალგაზრდა ქართველ გოგონებს ეჩვენებინა, რომ მთელ მსოფლიოში არიან ქალები, რომლებიც მსგავსი ბრძოლების წინაშე დგანან და ისინი მაინც ახერხებენ დამოუკიდებლობისა და წარმატების მიღწევას, მიუხედავად დაბრკოლებებისა.

 რა არის პროექტები, რომლებზეც ამ ეტაპზე მუშაობთ ორგანიზაციის ფარგლებში, როგორც საქართველოში, ასევე საქართველოს საზღვრებს გარეთ?

ჩემმა სამუშაომ, რომელსაც ფესვები საქართველოში აქვს, მიმიყვანა საერთაშორისო ასპარეზამდე. კიდევ ერთი ინიციატივა, რომელიც მე ავღანელი მულსიმ კოლეგასთან ერთად დავაფუძნე, არის „გაეროში ახალგაზრდების ყოფილი დელეგატების ქსელი“. ამ ორგანიზაციას ორი ძირითადი ფუნქცია აქვს. ის ძირითადად მოქმედებს როგორც ქსელური სისტემა გაეროს დელეგატებისთვის, რათა ითანამშრომლონ ერთმანეთთან ყველა პროექტზე. ის ასევე ფუნქციონირებს, როგორც პლატფორმა, რომ დააკავშიროს მათი მუშაობა სხვადასხვა წარჩინებულ პირებთან და ელჩებთან საერთაშორისო ინსტიტუტებში. ის ასევე უზრუნველყოფს ახალგაზრდა დელეგატების აქტიურ ჩართულობას გაეროს გადაწყვეტილების მიღებაში, რომელიც დაკავშირებულია ახალგაზრდობასთან და მშვიდობასთან. ამ ქსელმა მიბიძგა, რომ მჭიდროდ მეთანამშრომლა UNFPA-ს სააგენტოსთან ავღანეთში, იმ მიზნით, რომ მეპოვა გამოსავალი იქ განათლების კრიზისისთვის. ჩვენი წარმატების ერთ-ერთი ისტორია იყო ავღანეთის სხვადასხვა პროვინციიდან უნივერსიტეტის სტუდენტების ჩარიცხვა ბენინგტონის კოლეჯში ონლაინ განათლებაში. ჩვენმა გუნდმა წარუდგინა ჩვენი გეგმები გაეროს გენერალური მდივნის წარმომადგენელს ახალგაზრდობის საკითხებში, რის შედეგადაც შეიქმნა ონლაინ განათლების საპილოტე პროგრამა. დახურულ შეხვედრას ესწრებოდნენ ახალგაზრდა ავღანელი სტუდენტები სხვადასხვა პროვინციიდან, რომლებიც დაინტერესებულნი იყვნენ განათლების ხელმისაწვდომობით. დღემდე ვაგრძელებ მუშაობას ახალგაზრდებთან ადგილზე და ყველაფერს ვაკეთებ, რომ მათი ხმა ავამაღლო და დავეხმარო მათი განათლების უფლების დაცვაში. 

ამჟამად ვმუშაობ ავღანეთში განათლების კრიზისის ინოვაციურ გადაწყვეტილებებზე, ჩემს კოლეგასთან და მეგობართან, ავღანეთში გაეროს ახალგაზრდობის ყოფილ წარმომადგენელთან აიშა ხურამთან პარტნიორობით. ჩვენ მუდმივ კომუნიკაციაში ვართ ახალგაზრდა ავღანელ ქალებთან, ვაძლევთ გადაწყვეტილებებს და რეკომენდაციებს საერთაშორისო ორგანიზაციებს, როგორიცაა UNESCO და UNFPA.

ჩვენი ორგანიზაციის ერთ-ერთი მთავარი პროგრამაა „მშვიდობა ჩვენს სკოლებში“, რომელსაც ჩვენ ვატარებთ მსოფლიო ებრაელთა კონგრესის ანალიტიკურ ცენტრთან, NexGen-თან თანამშრომლობით. ამ პროექტის მისიაა მშვიდობის განათლების კურიკულუმების მიწოდება სკოლის მოსწავლეებისთვის კონფლიქტურ ზონებში მთელ მსოფლიოში. კურიკულუმები შედგენილია 100-მდე დელეგატის მიერ და მოიცავს მომხსენებლების მოწვევას მთელი მსოფლიოდან. ჩვენ უკვე განვახორციელეთ ჩვენი იდეები საქართველოში და ბოსნიაში და ვგრძნობთ, რომ ჩვენი წარმატება იქ ხელს უწყობს პროექტის შემდგომ გაგრძელებას. Ჩემს გუნდს, რომელშიც შედის გაეროს ქრისტიანი და მუსლიმი ახალგაზრდა დელეგატები, ჭეშმარიტად სჯერა, რომ ამ ინიციატივას შეუძლია გააჩინოს გაეროს უშიშროების საბჭოს რეზოლუცია ახალგაზრდა სტუდენტებისთვის მშვიდობის განათლების კურიკულუმების შესახებ. მე ღრმად მჯერა ამ პროექტის, განსაკუთრებით იმიტომ, რომ ის ჩემს ავღანელ კოლეგასთან რამიზ ბახრიართან ერთად დავიწყე. სამშვიდობო განათლების ინიციატივა, რომელსაც ხელმძღვანელობს ებრაელი და მუსლიმი, იძლევა იმედს, რომ მშვიდობა მართლაც შესაძლებელია. მე მინდა გაგიზიაროთ ჩვენი მეგობრობის ისტორია, როგორც მშვიდობის დამყარების მაგალითი მოქმედებაში. 

თქვენი ორგანიზაციის დაარსებამდე, იყავით, გაეროში, საქართველოს ახალგაზრდა წარმომადგენელი. საინტერესოა, მოგვიყვეთ თქვენი გამოცდილების შესახებ ამ პოზიციაზე.

ერთ-ერთი ყველაზე გავლენიანი და ინფორმაციული გამოცდილება, რომელიც მქონდა მშვიდობის მშენებლობის, ქალი ლიდერობისა და გაეროსთან მუშაობის შესახებ, იყო ჩემი ერთწლიანი მანდატი, როგორც გაეროს ახალგაზრდული დელეგატისა. დამღლელი შერჩევის შემდეგ ამირჩიეს საქართველოს ყველაზე ახალგაზრდა დელეგატად 21 წლის ასაკში. ეს მანდატი არის ის ადგილი, სადაც მე პირველად გავეცანი გაეროს უშიშროების საბჭოს რეზოლუციებს 2250 და 1325. ეს რეზოლუციები სწრაფად იქცა ჩემთვის მთავარ აქცენტად, რადგან მაინტერესებდა როგორ შეიძლებოდა მათი ეფექტური განხორციელება საქართველოში. ჩემი ერთ-ერთი მთავარი მოვალეობა იყო გაეროს მდგრადობის ვორკშოპების მიტანა საქართველოს ახალგაზრდებთან. მათ დამატებით გაამახვილეს ყურადღება ახალგაზრდების მშვიდობისა და უსაფრთხოების საკითხებზე, რაც არის UNSCR 2250-ის გაცხადებული მიზანი. UNFPA-ს საქართველოში ოფისთან თანამშრომლობით, ასევე ვიმუშავე გაეროს ახალგაზრდული სტრატეგიის „ახალგაზრდობა 2030“-ის წარდგენასა და ლოკალიზაციაზე მთელი საქართველოს მასშტაბით.

თქვენი ექსპერტიზიდან გამომდინარე, როგორ შეაფასებდით სიტუაციას საქართველოში და არის თუ არა, რაიმე კონკრეტული ინიციატივა, რომლის განხორციელებასაც გეგმავთ სამომავლოდ?

ახალგაზრდების (10-29 წლის) უმუშევრობის ყველაზე მაღალი მაჩვენებლით მეზობელ ქვეყნებს შორის, ჩვენ გვჭირდება სასწრაფო გაუმჯობესება საქართველოში ახალგაზრდულ პოლიტიკაში. მოხარული ვარ, რომ ჩემი არაკომერციული ორგანიზაცია აძლევს ჩემს თანატოლებს დასაქმების შესაძლებლობებს, ასევე უზრუნველყოფს ტრენინგებითა და საერთაშორისო პარტნიორობებით. ვაპირებ გავაგრძელო ჩემი პროგრამების მიტანა საქართველოს ახალგაზრდებამდე, ჩემი ქვეყანა ყოველთვის იქნება ყველაზე მნიშვნელოვანი იმ ყველაფერში, რასაც ვაკეთებ საერთაშორისო დონეზე. 

ამჟამად ვუსახავ მშვიდობის განათლების სასწავლო გეგმებს საჯარო სკოლის მოსწავლეებისთვის. ჩემი აკადემიური აქცენტი და ჩემი კვლევის თემა იყო მშვიდობის განათლება. მე ვხედავ ცვლილების აუცილებლობას იმ თვალსაზრისით, თუ როგორ ვფიქრობთ მშვიდობაზე, როგორ გვასწავლიან მშვიდობაზე, ემოციებსა და კონფლიქტებზე. სამშვიდობო განათლების შესახებ ჩემს კვლევით ნაშრომში გავაანალიზე ინტერვენციები ამ სფეროში და ფსიქოლოგებთან და მშვიდობის აღმშენებლობის პედაგოგებთან კონსულტაციების შედეგად მივიღე სამშვიდობო განათლების საპილოტე პროგრამა, სახელწოდებით „მშვიდობა ჩვენს სკოლებში“. ამ პროგრამის მისიაა მშვიდობის განათლების კურიკულუმების მიწოდება სკოლის მოსწავლეებისთვის, განსაკუთრებული აქცენტით კონფლიქტის ზონებში და მყიფე ქვეყნების მოსწავლეებზე. აქამდე მივიტანე ეს სემინარები საქართველოს ოთხი რეგიონის საჯარო სკოლებში, რომლის მიზანია გავფართოვდეთ და საბოლოოდ ვითანამშრომლო განათლების სამინისტროსთან და გაეროს სააგენტოებთან, რათა კიდევ უფრო მეტად გავზარდოთ ჩვენი საქმიანობის არეალი. ჩვენ ასევე ვახორციელებთ ამ პროგრამას ბოსნიაში.

არის თუ არა რაიმე საკითხი, რაზეც არ გვისაუბრია და რისი დამატებაც გსურთ?

წელს ჩემი არაკომერციული ორგანიზაცია თანამშრომლობს იუნესკოსთან ავღანეთში განათლების კრიზისის დასაძლევად ალტერნატიული საშუალებებით: ტექნოლოგიები და ონლაინ განათლება. ჩვენ ვიწყებთ საპილოტე ელექტრონული სწავლების ცენტრს, რომელიც მიიღებს რამდენიმე ავღანელ სტუდენტს სხვადასხვა პროვინციიდან, რომლებსაც მიენიჭათ ონლაინ სტიპენდიები შეერთებული შტატების ბენინგტონის კოლეჯიდან, მაგრამ არ ჰქონდათ სრულად წვდომა გაკვეთილებზე არასტაბილური ინტერნეტის გამო. ამ პილოტს აქვს პოტენციალი, აღმოაჩინოს ბევრი სხვა დაუცველი ქალი და მამაკაცი სტუდენტი, რომლებიც მიიღებენ შესაძლებლობას დაასრულონ თავიანთი სამაგისტრო პროგრამები. Მოუთმენლად ველი ამ პროგრამის წარმატებასა და ახალგაზრდა ქალებისთვის, რომლებსაც ეს ყველაზე მეტად სჭირდებათ, შესაძლებლობების შექმნას. 

როგორც ქართველი ებრაელი, თავდაუზოგავად ვმუშაობ მუსულმანურ თემებთან მთელ მსოფლიოში. ვუყურებ ამ სამუშაოს, როგორც ჩემს პერსონალურ მისიას, რათა ვაჩვენო, რომ რელიგიებსა და კულტურებს შორის მშვიდობა შესაძლებელია.

და ბოლოს, რა რჩევას მისცემდით ახალგაზრდებს? 

ჩემი ბოლოდროინდელი სამუშაოების უმეტესობა ორიენტირებულია ახალგაზრდა ქალების გაძლიერებაზე, ამიტომ მსურს ჩემი გზავნილი გავამახვილო დიდი ოცნებებისა და მიზნების მქონე პატარა გოგოებზე – 10 წლის წინ ეს მე ვიყავი. თბილისის გარეუბანში გაზრდიდან დაწყებული ნიუ-იორკში ცხოვრებამდე და საკუთარი არაკომერციული ორგანიზაციების მართვამდე, ვერასოდეს წარმოვიდგენდი რომ ეს დიდი ოცნებები და გეგმები მიმიყვანდა აქამდე. გავიზარდე თბილისში დაბალი საშუალო კლასის ოჯახში და 14 წლის ვერც კი ვიოცნებებდი ამ ცხოვრებაზე, მემოგზაურა მსოფლიოში და მემუშავა მსოფლიო ლიდერებთან ერთად გაეროში. Როდესაც პატარა ვიყავი, ვუყურებდი “დორა მკვლევარს”, ვოცნებობდი სამყაროს დანახვაზე, ახალ შორეულ ადგილებში წასვლაზე და სხვადასხვა წარმოშობის ადამიანებთან შეხვედრაზე. დღეს ეს არის ჩემი რეალობა, რის გამოც მინდა ვუთხრა ყველა იმ მამაც ახალგაზრდა ქართველ გოგონას, ვისაც აქვს იდეები, ინოვაციები და მოტივაცია, რომ შექმნან რაღაც საკუთარ თავზე დიდი – განაგრძე. იმიტომ, რომ “ადამიანები, რომლებიც ფიქრობენ, რომ საკმარისად შეშლილები არიან, რათა მსოფლიო შეცვალონ, ისინი ამას ნამდვილად შეძლებენ. “