Please see the interview with Anuka Lomidze – Co-Founder, Cube in Context

First, please tell us about your success story, from where did you start and where are you currently in your career?

My “business life” began at the age of twelve, In the weekly newspaper “Akhali Epoka” where they had a whole page for a few teenagers surrendered. In the column “Alter Ego” we wrote about the reality of our generation on challenges, relationships with elders, ways of self-reliance, on our searches…

I remember letters about studying without electricity, lack of transportation, no entertainment about the absence of spaces and injustices reigning in schools… About those muddy streets or no perspective at all when choosing a profession… Soon, I moved to culture and society columns, in collaboration with other magazines and newspapers… In the ninth grade, I collaborated with six publications, one of which was founded by our, friends’ group. It was a magazine created by teenagers, which was supported financially by our friend’s father.

From school, I went to the media and television arts college, graduated it in documentary film direction and moved to Theater and film University as film and program journalist. It was still a time when majority of youth stopped their choice on economics or legal studies… Around me, not everyone could get along what should I do in life with a “virtual profession”? However, immediately I decided that I would not change my profession and stayed in this field.

Today, the main areas of my activity are: film, visual arts, management of cultural and social projects. In 2010, I passed the Soviet post-Soviet research doctoral program, within the framework of which I was researching Georgian experimental film and video art. Since 2012, I am invited lecturer at Ilia State University and private schools, where I teach the history of documentary and experimental film, video art, creative writing, television art… since 2020 EU/UNESCO “Designing creative cluster ecosystem in Georgia” as board member, local expert.

To implement socio-cultural, educational projects, I have Non-governmental organization “Ahuahu – Foundation for culture” and also, I am co-founder of the artistic social enterprise, “Cube in Context”.

What section or achievement would you outline from your career history and why?

From the moments, I will probably remember those stages of life when the circumstances took me to decision to never be an ordinary mercenary an employee whose fate could be decided by someone else and whose resources could also disappear at any moment, by director by “closing the project” or firing me.

Among the achievements – “Free Film Screenings” project and “Cube in Context” are probably the most important. Both were initiated with empty hands and a “utopian” idea, which has been added to the way of implementation having significant competence, knowledge, experience or ability people. That’s how we came the result.

In general, it never works out for me to leave the started work and on specific topics when I work, I never develop only in terms of deadlines or work periods. Perhaps, this feature led to the birth of the idea of ​​”Free Screenings”: In 2014, the first stream of the National Film Center’s “Film in School” project I was among the missionaries. For several months, we went to surrounding villages and taught the students of local schools the history of cinema, principles of discussion.

When the holidays started, I couldn’t leave the children and villages who already got used watching movies on large screen and having dialogues after each session. I decided to hold a workshop where anyone would be able to get information regarding organization of film screenings, and to plan their own sessions in the villages or city.

Thirty-five film lovers attended the first working meeting each had at least three, at most twenty-seven sessions that summer with any technical possibility, you can show the film and discuss it in any place holding for the promotion of film culture in the regions, self-organized to create systems and diversify civic activities we planned.

In the following year, the East-West Management Institute program of USAID supported visits in eleven regional centers around Georgia, with same, educational program. Before 2020, in the “Free Screenings” network, in total, about two hundred and fifty organizers have joined together, which at different times attended our next workshops. Spectators gathered in clubs, in squares, in basements, on roofs, in the forests and on the seashore, in schools, at the Universities, in day care centers for children and the elderly, in kindergartens, on the fields…

Tbilisi’s most stable point along with the Scientific library, Universities and the Hall of the Film Academy, there was a new Mziuri social cafe with which from the opening day until the end of the pandemic, every Friday, we cooperated with our whole team.

As we know, “Cube in context” is also located in Mziuri. You are the co-founder and head of this social enterprise. Tell us about your social enterprise and its future plans.

Over the years, “Mziuri free movie screenings” have been the most important indicator for us to maintain the confidence that this park really has the resources to participate in the contemporary cultural life of the country and involve citizens.

A few weeks ago, UNESCO’s official website published an extensive letter about Cube, which talks about the importance of effective, efficient cooperation between the civil and public sectors. There are a lot of such abandoned buildings around, and each one has more or less potential to turn into a space for public. “Cube in Context” is a social enterprise created as a result of the functional transformation of a former cable car station which includes a contemporary art gallery, a cultural media library and an educational platform, with a small coffee point. It is a kind of social sculpture, the purpose of which is to unite people of different ages, abilities, interests and experiences around art, provoking dialogue between them. The idea belongs to artists Koka Vashakidze and Vasil Macharadze. We started working on the project eleven years ago and we were able to reach the final goal in the spring of 2022 with the full support of Tbilisi City Hall.

From May until now, we have already hosted two international festivals “Artisterium” and “Tbilisi Triennial”, we have held our own “Festival of the beginning of studying – readiness”, we have organized four independent exhibitions in the gallery, several performances, workshops and free screenings; We implemented about ten cognitive projects in the educational space; We have art therapy sessions and are constantly creating opportunities for a discussion format for meetings.

Along with the socio-cultural goals, our task was to preserve the architecture of the Soviet building as much as possible and to intervene with the society through it. We recently launched the program “Meet, Create, Share in the Cube”, which invites small-budget organizations, individuals and initiative groups working on social and cultural topics to work on ideas within the walls of the Cube and share the results. The immediate goal is to ensure sustainable functioning of the space and increase visibility. We are already preparing for the next festivals and establishing the schedule for 2023, in which an important part is devoted to creating an equal environment for everyone, creatively developing, educational events. People from different groups are constantly walking in the park, and the cube is a space for each of them.

Nowadays, social entrepreneurship is becoming more and more relevant. When did you decide to connect your career and daily activities with solving problems in society, and especially to do all this from the point of view of children and adolescents?

I started thinking about social issues at school age. In the fourth grade, they took us to “Catharsis” and for the first time then I wanted to do something with my own strength, together with my friends, by which we would help the elderly. We displayed homemade posters in the streets, stopped passers-by and told them about the grandparents living in the old people’s home, and then we organized a self-organized collection. We raised money and bought khalva, We didn’t have any other sweets, but were sure that they would be very happy with gift. Then there were shelters for street children, single mothers, crisis centers, eco campaigns and homeless animals… Because of all this, in adulthood I realized once again how important it is to start from an early age. Involve children in social activities, give them the opportunity to think independently in an informal environment, help them identify challenges and deal with them…

From the age of nine months, I took my daughter with me everywhere… Based on my practice, when we take steps for social change, it is important to have young people involved in the process. At least because they know better the language of their families, the neighborhood, and they can bring something specific to their elders much better. Changing behavior or attitudes in practice requires much more effort, often futile work. For example, when we were working on one of the waste management campaigns, the schoolchildren changed the “tradition” of families walking to the shops, they all went with their own hand-sewn second-hand bags. “I don’t want plastic, I have my bag!” It was coined like a game phrase in the entire settlement… In experiments and games, children always follow us openly, and parents and elders are characterized by being interested in their children’s interests…

Besides Cube In Context, do you have any other current or future projects that you would like to share information about?

Now, we are creating an experimental, integrated knowledge club in Cube, in which disabled, homeless, ordinary children will be able to engage in creative activities together with adults and people of different specialties in an equal environment, development. Today, due to health and social reasons, many children are cut off from society, lack contact with each other and are left out of school. imagine even “The Little Prince”, read in a friendly environment, which they will read, record as an audio book, draw illustrations, watch screenplays, write creative texts, stage a self-organized performance and hold a discussion. Around each next work, all this will happen in sequence, with the involvement of people from different professions. We always have something to share with each other and the children.

Among other projects, I’d mention the first astro-esotheric online magazine Astrologia.ge and the mineralogical service based on its platform – Lakshmi Birthstones. The goal of both of them is cognitive development of the reader, support of personal growth and at a certain stage of humanity, activation of forgotten knowledge, promotion of effective use in life. I have been working on this project since 2011 with a team with many years of experience.

And finally, the traditional question, what would you advise aspiring professionals and young people who are now taking their first career steps?

Straightforwardness, directness, acting confidently, believing that nothing happens in the world by chance… No one meets anyone and anywhere on earth without a reason. It is important to calmly accept and understand any reality – if something doesn’t go the way we “want”, maybe it’s just not time, we don’t have the readiness… To fulfill your wishes and reach your goal, it takes time and energy. Therefore, when setting goals, specifying desires and defining the end points as accurately as possible has great power. I would advise to constantly take care of self-development and do only the work that can be done with love and passion, which one could do completely without any income.

გთხოვთ, იხილოთ, ინტერვიუ ანუკა ლომიძესთან, რომელიც არის სოციალური საწარმოს “კუბი კონტექსტში”  თანადამფუძნებელი

პირველ რიგში, გთხოვთ, მოგვიყვეთ თქვენი წარმატების ისტორიის შესახებ, საიდან დაიწყეთ და თქვენი კარიერის რა ეტაპზე იმყოფებით ამჟამად?

ჩემი, ასე ვთქვათ, „საქმიანი ცხოვრება“ თორმეტი წლის ასაკში დაიწყო, ყოველკვირეულ გაზეთში, „ახალი ეპოქა“ სადაც რამდენიმე მოზარდისთვის მთელი გვერდი ჰქონდათ დათმობილი. რუბრიკაში „ალტერ ეგო“ ვწერდით ჩვენი თაობის რეალობაში არსებულ გამოწვევებზე, უფროსებთან ურთიერთობაზე, თვითდამკვიდრების გზებსა თუ ძიებებზე.
მახსოვს წერილები უშუქობაში მეცადინეობაზე, უტრანსპორტობაზე, გასართობი სივრცეების არარსებობასა და სკოლებში გამეფებულ უსამართლობებზე… ტალახიან გზებზე, პროფესიის არჩევისას – უპერსპექტივობაზე… მალე, კულტურის და საზოგადოების გვერდებისთვისაც დავიწყე წერა და სხვა ჟურნალ-გაზეთებთან აქტიური თანამშრომლობა.
მეცხრე კლასში, ექვს გამოცემასთან ვთანამშრომლობდი, აქედან ერთი ჩვენი, მოზარდების გაერთიანებით შექმნილი ჟურნალი იყო, რომლის გამოცემაშიც ფინანსურად ბავშვობის მეგობრის მამა დაგვეხმარა.
სკოლიდან მედიისა და „ტელეხელოვნების კოლეჯში გადავედი“, დოკუმენტური კინოს მიმართულებით დავასრულე და თეატრალურ უნივერსიტეტში,  კინომცოდნე ჟურნალისტის სპეციალობაზე ჩავაბარე.
ჯერ კიდევ ის დრო იყო, როდესაც უმრავლესობა ეკონომიკურ ან იურიდიულ ფაკულტეტზე აჩერებდა არჩევანს… ჩემ ირგვლივ, ვერაფრით ხვდებოდნენ „ვირტუალური პროფესიით“ რა უნდა მეკეთებინა ცხოვრებაში. თუმცა, მაშინვე გადავწყვიტე რომ პროფესიას არ შევიცვლიდი და ბოლომდე ამ სფეროში დავრჩი.
დღეს, ჩემი საქმიანობის ძირითადი მიმართულებებია კინო, ვიზუალური ხელოვნება, კულტურული და სოციალური პროექტების მენეჯმენტი. 2010 წელს, ჩავაბარე საბჭოთა-პოსტ საბჭოთა კვლევევების სადოქტორო პროგრამაზე, რომლის ფარგლებშიც ვიკვლევდი ქართულ ექსპერიმენტულ ფილმს და ვიდეო არტს. 2012 წლიდან,  ვარ მიწვეული ლექტორი ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში და კერძო სასწავლებლებში, სადაც ვკითხულობ დოკუმენტური და ექსპერიმენტული კინოს ისტორიას, ვიდეო არტს, შემოქმედებით წერას, სატელევიზიო ხელოვნებას… 2020 წლიდან, ვთანამშრომლობ ევროკავშირის / იუნესკოს „შემოქმედებითი კლასტერების ეკოსისტემის განვითარების“ პროექტთან საქართველოში, როგორც საბჭოს წევრი, ადგილობრივი ექსპერტი.
სოციალურ-კულტურული, საგანმანათლებლო პროექტების განსახორციელებლად, მაქვს არასამთავრობო ორგანიზაცია „აჰუაჰუ – ფონდი კულტურის განვითარებისთვის“ და ვარ სახელოვნებო სოციალური საწარმოს, „კუბი კონტექსტში“ თანადამფუძნებელი.

რომელ მონაკვეთსა ან მიღწევას გამოარჩევდით თქვენი კარიერული ისტორიიდან და რატომ?

მონაკვეთებიდან, ალბათ, ცხოვრების იმ ეტაპებს გავიხსენებ, როდესაც გარემოებებიდან გამომდინარე, მივიღე გადაწყვეტილება არასოდეს ვყოფილიყავი რიგითი დაქირავებული თანამშრომელი, რომლის ბედსაც სხვა გადაწყვეტდა და რომლის შექმნილი რესურსის გაქრობასაც ნებისმიერ მომენტში შეძლებდა „დირექტორი“, უბრალოდ „პროექტის დახურვით“ ან ჩემი სამსახურიდან გათავისუფლებით.
მიღწევებინდან – „თავისუფალი კინოჩვენებების“ პროექტი და „კუბი კონტექსტში“ ალბათ, ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო. ორივე ცარიელი ხელებით და “უტოპიური” იდეით წამოწყებული ინიციატივაა, რომელსაც განხორციელების გზაზე შემოემატნენ მნიშვნელოვანი კომპეტენციის, ცოდნის, გამოცდილებისა თუ შესაძლებლობისმქონე ადამიანები და ასე, აუცილებელი რგოლების ერთმანეთთან დაკავშირებით მივედით შედეგამდე.
ზოგადად, დაწყებული საქმის მიტოვება არასოდეს გამომდის და კონკრეტულ თემებზე მუშაობის დროსაც არასოდეს ვჯერდები მხოლოდ გაწერილ ვადებს ან სამუშაო პერიოდს. ალბათ, ამ თვისებამ განაპირობა „თავისუფალი კინოჩვენებების“ იდეის დაბადება:
2014 წელს, ეროვნული კინოცენტრის პროექტის „კინო სკოლაში“ პირველი ნაკადის მისიონერებს შორის ვიყავი. რამდენიმე თვის განმავლობაში, დავდიოდით თბილისის ირგვლივ სოფლებში და ადგილობრივი სკოლების მოსწავლეებს კინოს ისტორიას, დისკუსიის პრინციპებს ვასწავლიდით.
არდადეგები რომ დაიწყო ვეღარ შეველიე ბავშვებს და სოფლებს სადაც დიდ ეკრანზე ფილმის ნახვის, შემდეგ მისი განხილვის კულტურა უკვე გამოღვიძებული იყო და გადავწყვიტე ჩამეტარებინა ვორქშოფი რომელზეც ნებისმიერი მსურველი მიიღებდა ინფორმაციას კინოჩვენებების ორგანიზებასთან დაკავშირებით, შემდეგ კი საკუთარ სოფელსა თუ ქალაქში დაგეგმავდა სეანსებს.
პირველ სამუშაო შეხვედრას ოცდათხუთმეტი კინომოყვარული დაესწრო, თითოეულმა იმ ზაფხულს, მინიმუმ  სამი, მაქსიმუმ ოცდაშვიდი სეანსი ჩაატარა. ნებისმიერი ტექნიკური შესაძლებლობით, ნებისიერ ადგილას ფილმის ჩვენება და დისკუსიის გამართვა რეგიონებში კინოკულტურის პოპულარიზებისთვის, თვითორგანიზებული სისტემების შესაქმნელად და სამოქალაქო აქტივობების გასამრავალფეროვნებლად დავგეგმეთ.
მომდევნო წელს,  იუესეიდის სამხრეთ-აღმოსავლეთის მართვის პროგრამის დაფინანსებით შევძელით თერთმეტ რეგიონულ ცენტრში ჩასვლა და ცოდნის ადგილობრივებთან დატოვება. პანდემიამდე, „თავისუფალი ჩვენებების“ ქსელში, ჯამში, ორას ორმოცდაათამდე ორგანიზატორი გაერთიანდა, რომლებიც სხვა და სხვა დროს დაესწრნენ ჩვენს მომდევნო ვორქშოფებს. მაყურებელი იკრიბებოდა კლუბებში, სკვერებში, სარდაფებში, სახურავებზე, ტყეში და ზღვის სანაპიროზე, სკოლებში, უნივერსიტეტში, ბავშვთა და ხანდაზმულთა დღის ცენტრებში, საბავშვო ბაღებში, მოედნებზე…
თბილისის ყველაზე სტაბილური წერტილი სამეცნიერო ბიბლიოთეკასთან, უნივერსიტეტებთან და კინოაკადემიის დარბაზთან ერთად, იყო ახალი მზიურის სოციალური კაფე, რომელთანაც გახსნის დღიდან პანდემიის დასრულებამდე, ჩვენი სოციალური პასუხისმგებლობის ფარგლებში, ყოველ პარასკევს, მთელი გუნდით ვთანამშრომლობდით.

როგორც ვიცით, “კუბი კონტექსტშიც” მზიურში მდებარეობს. თქვენ ამ სოციალური საწარმოს თანადამფუძნებელი და ხელმძღვანელი ხართ. მოგვიყვევით თქვენი სოციალური საწარმოს შესახებ და გაგვაცანით მისი სამომავლო გეგმები.

დიახ, წლების განმავლობაში,  “მზიურის თავისუფალი კინოჩვენებები” უმნიშვნელოვანესი ინდიკატორი იყო ჩვენთვის იმ თავდაჯერების შესანარჩუნებლად რომ ამ პარკს ნამდვილად აქვს ქვეყნის კულტურულ ცხოვრებაში მონაწილეობის და მოქალაქეების ჩართვის რესურსი.

რამდენიმე კვირის წინ, იუნესკოს ოფიციალურმა გვერდმა გამოაქვეყნა ვრცელი წერილი კუბის შესახებ, სადაც სამოქალაქო და სახელმწიფო სექტორის შედეგიანი, ეფექტური თანამშრომლობის მნიშვნელობაზეა  საუბარი. მსგავსი მიტოვებული შენობა ირგვლივ უამრავია და თითოეულს აქვს მეტ-ნაკლები პოტენციალი ნაგავსაყრელად ქცევის ნაცვლად საზოგადოებრივად მნიშვნელოვანი ინიციატივების განხორციელების სივრცედ გადაიქცეს.

„კუბი კონტექსტში“ – მზიურის საბჭოთა პერიოდის ყოფილი საბაგიროს ფუნქციურად გარდაქმნის შედეგად შექმნილი სოციალური საწარმოა, რომელიც მოიცავს თანამედროვე ხელოვნების გალერეას, კულტურულ მედიათეკას და საგანმანათლებლო პლატფორმას, პატარა ყავის წერტილით. ეს ერთგვარი სოციალური სკულპტურაა რომლის მიზანიც განსხვავებული ასაკის, შესაძლებლობების, ინტერესებისა თუ გამოცდილებისმქონე ადამიანების ხელოვნების ირგვლივ გაერთიანება, მათ შორის დიალოგის ხელშეწყობაა.
იდეა მხატვრებს, კოკა ვაშაკიძეს და ვასილ მაჭარაძეს ეკუთვნით. პროექტზე მუშაობა თერთმეტი წლის წინ დავიწყეთ და საბოლოო მიზნამდე მისვლა თბილისის მერიის სრული მხარდაჭერით, 2022 წლის გაზაფხულზე შევძელით.
მაისიდან დღემდე, უკვე ვუმასპინძლეთ ორ საერთაშორისო ფესტივალს „არტისტერიუმს“ და „თბილისის ტრიენალეს“, ჩავატარეთ საკუთარი, “სწავლის დაწყების ფესტივალი – მზაობა”, გალერეაში დავაორგანიზეთ ოთხი დამოუკიდებელი გამოფენა, რამდენიმე პერფორმანსი, ვორქშოფი და თავისუფალი კინოჩვენება; საგანმანათლებლო სივრცეში განვახორციელეთ ათამდე შემეცნებითი პროექტი; გვაქვს არტ თერაპიის სეანსები და მუდმივად ვქმნით შესაძლებლობებს სადისკუსიო ფორმატის შეხვედრებისთვის.
სოციალურ-კულტურულ მიზნებთან ერთად, ჩვენი ამოცანა საბჭოთა ნაგებობის არქიტექტურის მაქსიმალურად შენარჩუნება და მისი მეშვეობით საზოგადოებასთან ინტერვენცია იყო. ახლახანს დავიწყეთ პროგრამა „შეხვდი, შექმენი, გააზიარე კუბში“ რომელიც საზოგადოებრივ-კულტურულ თემებზე მომუშავე მცირებიუჯეტიან ორგანიზაციებს, ინდივიდებს და საინიციატივო ჯგუფებს იდეებზე კუბის კედლებში სამუშაოდ და შედეგის გასაზიარებლად იწვევს. უახლოესი მიზანი სივრცის მდგრადი ფუნქციონირების უზრუნველყოფა და ხილვადობის გაზრდაა. უკვე ვემზადებით მომდევნო ფესტივალებისთვის და ვადგენთ 2023 წლის განრიგს, რომელშიც მნიშვნელოვანი ნაწილი ყველასთვის თანაბარი გარემოს შექმნას, შემოქმედებითად განმავითარებელ, საგანმანათლებლო ღონისძიებებს ეთმობა. პარკში მუდმივად სეირნობენ ადამიანები, რომლებიც სხვა და სხვა ჯგუფს წარმოადგენენ და კუბი თითოეული მათგანის სივრცეა.

დღესდღეობით, სოციალური მეწარმეობა უფრო და უფრო აქტუალური ხდება. როდის გადაწყვიტეთ თქვენი კარიერა და ყოველდღიური საქმიანობა დაგეკავშირებინათ, სოციუმში არსებული პრობლემების გადაჭრასთან და განსაკუთრებით ეს ყველაფერი, ბავშვებისა და მოზარდების ჭრილში გეკეთებინათ?

სოციალურ თემებზე ფიქრი სკოლის ასაკში დავიწყე. მეოთხე კლასში, “კათარზისში” წაგვიყვანეს და პირველად მაშინ მომინდა საკუთარი ძალით, მეგობრებთან ერთად, რამე ისეთის გაკეთება, რითაც ხანდაზმულებს დავეხმარებოდით. ხელნაკეთი პლაკატები გამოვაკარით ქუჩებში, გამვლელებს ვაჩერებდით და მოხუცებულთა სახლში მცხოვრები ბებია-ბაბუების შესახებ ვუყვებოდით, შემდეგ თვითორგანიზებულად შევაგროვეთ ფული ოჯახებში და ხალვა ვიყიდეთ. სხვა ტკბილეული არ მოგვივიდა, თან ვიცოდით რომ ტკბილით ძალიან გაიხარებდნენ. შემდეგ იყო ქუჩაში მცხოვრები და მომუშავე ბავშვების თავშესაფარი, მარტოხელა დედები, კრიზისული ცენტრები, დასუფთავების აქციები და მიუსაფარი ცხოველები  … ამ ყველაფრიდან გამომდინარე, ზრდასრულ ასაკში კიდევ ერთხელ გავაცნობიერე, რამდენად მნიშვნელოვანია ადრეული ასაკიდანვე ჩავრთოთ ბავშვები სოციალურ აქტივობებში, მივცეთ არაფორმალურ გარემოში, დამოუკიდებლად აზროვნების შესაძლებლობა, დავეხმაროთ გამოწვევების იდენტიფიცირებაში და მათთან გამკლავებაში…
ცხრა თვის ასაკიდან, ჩემს გოგოსაც კენგურუთი, ყველგან თან ვატარებდი… ჩემი პრაქტიკიდან გამომდინარე, როდესაც სოციალური ცვლილებებისთვის ვდგამთ ნაბიჯებს, მნიშვნელოვანია პატარა ასაკის ადამიანებიც გვყავდეს ამ პროცესში ჩართული. თუნდაც იმიტომ რომ მათ უკეთ იციან საკუთარი ოჯახების, სამეზობლოს ენა და ბევრად უკეთესად მიუტანენ კონკრეტულ სათქმელს უფროსებს. ზრდასრულებში ქცევის ან შეხედულებების შეცვლა ბევრად მეტ ძალისხმევას, ხშირად – ამაო შრომას საჭიროებს. Მაგალითად, როდესაც ნარჩენების მართვის ერთ-ერთ კამპანიაზე ვმუშაობდით, სკოლის მოსწავლეებმა თვითონ, თავიანთი ხელით შეკერილი მეორადი ჩანთებით შეცვალეს ოჯახების მაღაზიებში პარკებით სიარულის  “ტრადიცია”. “პარკი არ მინდა, ჩემი ჩანთა მაქვს!” თამაშის ფრაზასავით იყო მოდებული მთელ დასახლებაში… ექსპერიმენტებში  და თამაშში ბავშვები ყოველთვის ღიად მოგვყვებიან, მშობლებს და უფროსებს კი საკუთარი შვილების ინტერესებით დაინტერესება ახასიათებთ…

კუბის გარდა, გაქვთ თუ არა კიდევ რაიმე სხვა მიმდინარე, ან სამომავლო პროექტი, რომლის შესახებ ინფორმაციის გაზიარებაც გსურთ.

კუბში ახლა, ექსპერიმენტულ, ინტეგრირებულ ცოდნის კლუბს ვქმნით, რომელშიც შშმ, მიუსაფარი, რიგითი ბავშვები ზრდასრულებთან და სხვა და სხვა სპეციალობის ადამიანებთან ერთად,  თანაბარ გარემოში შეძლებენ შემოქმედებითი აქტივობებით განვითარებას. დღეს, ჯანმრთელობის და სოციალური მიზეზების გამო,  ბევრი ბავშვია  გათიშული საზოგადოებისგან, აკლიათ ერთმანეთთან ურთიერთობა და სკოლის მიღმაც არიან დარჩენილნი.
წარმოიდგინეთ, მეგობრულ გარემოში წაკითხული თუნდაც, “პატარა პრინცი”, რომელსაც წაიკითხავენ, ჩაწერენ აუდიო წიგნად, დახატავენ ილუსტრაციებს, ნახავენ ეკრანიზაციას, დაწერენ შემოქმედებით ტექსტებს, დადგამენ თვითორგანიზებულ სპექტაკლს და გამართავენ დისკუსიას. თითოეული მორიგი ნაწარმოების ირგვლივ, ეს ყველაფერი თანმიმდევრობით მოხდება, განსხვავებული პროფესიების ადამიანების ჩართულობით. ყველას გვაქვს რაღაც გასაზიარებელი ერთმანეთისთვის და ბავშვებისთვის.

სხვა პროექტებიდან, პირველი ასტრო-ეზოთერული ელ. ჟურნალი Astrologia.ge და მის ბაზაზე არსებული მინეროლოგიური მომსახურების სერვისი Lakshmi Birthstones დავასახელოთ. ორივე მათგანის მიზანი მკითხველის შემეცნებითად განვითარება,  პიროვნული ზრდის მხარდაჭერა და კაცობრიობის გარკვეულ ეტაპზე, მივიწყებული ცოდნის გააქტიურება, ყოფით ცხოვრებაში ეფექტურად გამოყენების ხელშეწყობაა. ამ პროექტზე 2011 წლიდან, მრავალწლიანი გამოცდილების მქონდე გუნდით ვმუშაობ.

და ბოლოს, ტრადიციული კითხვა, რას ურჩევდით დამწყებ პროფესიონალებსა და ახალგაზრდებს, რომლებიც ახლა დგამენ პირველ კარიერულ ნაბიჯებს?

გულწრფელობას, უშუალობას, თავდაჯერებულად მოქმედებას, იმის რწმენას რომ შემთხვევით სამყაროში არაფერი ხდება… არავინ არავის და არსად ხვდება უმიზეზოდ დედამიწაზე. მნიშვნელოვანია ნებისმიერი რეალობის მშვიდად მიღება და გააზრება – თუ რამე ისე არ მიდის როგორც “გვინდა”, ალბათ, უბრალოდ დრო არ დამდგარა, მზაობა არ გვაქვს… სურვილების ასრულებას და მიზნამდე მისვლას თავისი პერიოდი და ენერგია სჭირდება, ხოლმე. ამიტომ, მიზნების დასახვისას სურვილების დაკონკრეტებას და საბოლოო წერტილების მაქსიმალურად ზუსტად განსაზღვრას დიდი ძალა აქვს. ვურჩევდი მუდმივად თვითგანვითარებაზე ზრუნვას და მხოლოდ იმ საქმის კეთებას, რომელიც უყვართ, რომელსაც სრულად, თეთრის გარეშეც გააკეთებდნენ.